من و خجالت خانه نشینی حیدر

دلم برات میسوزه چون

نوکر خوبی نبودم

شده پاییز بهار من و تو

وصیت مادرمون بود

ای اهل حرم میر و علمدار نیامد

السلام علیک یا اباعبدالله

مگه چی به غیر این حسین حسینا میمونه

زهرا مرو تو را به جان حیدر

حسین وای

در خانه ای که مجلس ترحیم مصطفاست

بین خانه مخفیانه آمده وقت غسل شبانه

زندگی بی عاشقی معنا ندارد

همین که دست قلم در دوات می لرزد

دوباره گرد یتیمی نشسته بر مویت

تو سینه ام دیگه حبسه فریادم

حبک اجننی روی لبامه

روضه پایانی

مدح امیر المومنین

ای تک سوار غربت شب های جاده ها