از وقتی شدم شیدای حرم

روضه

غریب آقا

دلم مدیونه چشاته ابالفضل

دلم جز به مهر تو سامان ندارد

ای لطف تمام یا رضا ادرکنی

خدا رو شکر که هر کی ازم بپرسه

روضه

به کرم خانه مشهد برو

اومد از حجره بیرون

آمد از راه و کشیده است عبا را به سرش

به لبش جونش رسیده و میاد

راس تو میرود

هر جایی که رفتم بود حرف از دلبری تو

میشه با یک پرچم یه جا هیئت باشه

نداری های من با آنچه داری جور می آید

من مست مست ذکر حسین جان زینبم

هوامو داشته وقتی خورده گره به کارم

خیلی دلتنگ میشی از سفر جا بمونی

ای سند نجات من