دور میشد زحرم قامت روحانی او

دست تو قطع شد و دست مرا می بندند

دختری داشت شهدین که رقیه بودش نام

بابای من بابای من بابای من

دختری را خانه در ویرانه بود

همه عالم ریخته بهم

السلام علیک یا ابا عبدالله

حسین ای ای ای

در کنج ویرانه اسفند و قرآنه

شام غمهای منه غم زده را آخر نیست

روی خاک غم قصه تو را می نویسم و ناله میزنم

ساحل زخم گلویت دل دریای من است

جان من کمتر بگو کرببلا

شهید حسین غریب حسین

ای آواره شده از وطن

در سرزمین ناله

شد خیمه برپا در خلوت زهرا

نبینم گریونی قلبمو می رنجونی

حسین ای ای ای وای وای وای

السلام علیک یا ابا عبدالله