گه لبت گاه رخت می بوسم

آتشی به سینه ام نهان دارم

حرف غمت که باشه

شرافت مات تشریفات والای علی اکبر

لباس مشکی شده علامت

ابولفضل سرداره مولا ابولفضل

ما را بنویسد فدای سر زینب

کی می شود سوار به مرکب صدا زنی

علقمه موج شد و عکس قمرش ریخت به هم

آه ای جان من جانان من

آقا عاشقتم تا جون دارم

تا که صدای خستتو شنیدم

راحت روحم راحت جانم

غیرت الله یا ابالفضل

حیدر یعنی اسد الله

بود امیدم تا مرا یاری کنی

نگاش به سمتم بود چشماش پر از خون و پر از غم بود

فکرشم نمی کردم تو ازم جدا باشی

اگر گدایی بی سر و پایم ولی لبالب شور و نوایم

می ترسم از فردای خیمه گاه